17

De verkiezingen voor een federaal parlement zijn vandaag precies 102 dagen geleden. Een waarlijk schoon getal, zo vind ik. Eergisteren was er veel media-aandacht voor de 100ste dag, maar 100 is natuurlijk -in tegenstelling tot 102- géén schoon getal. Om te beginnen is 102 maar liefst 22 jaar lang mijn huisnummer geweest, dat kan tellen qua emotionele binding. 102 is ook een getal met verrassend weinig delers: een simpele ontbinding in priemfactoren levert 2 x 3 x 17.

Wat me naadloos bij een lofzang op 17 brengt, een nog veel schoner getal namelijk. 17 is een priemgetal, maar niet zomaar één: 17 is de som van de eerste vier priemgetallen, én een Fermat-priemgetal: het summum dat je als getal kan bereiken. Meetkundig komt dat erop neer dat je een regelmatige zeventienhoek (een heptadecagon) kan construeren met enkel een passer. 17 is ook tekstueel vereeuwigd in een hitje van een illustere artiest die gelukkig niet is doorgebroken. Het feit dat ik zelf ongeveer die leeftijd had bij de release van die song is de enige verklaring voor mijn overigens totaal onterechte appreciatie voor het nummer - jeugdsentiment is een vreemd verschijnsel. Anyway, it goes like this:

I'm Seventeen, and I am cool
I'm Seventeen, I break the rules

I'm Seventeen, I can take care of myself
I'm Seventeen, I don't need anyone
I'm Seventeen and all know is
YOOOOOOU DOOOOON'T KNOOOOOW...(dramatische pauze) How I feeeeel..."

En natuurlijk is 17 het oorspronkelijk aantal Nederlandse provinciën in de 17de eeuw, én ook: het aantal lettergrepen in een haiku. En daarmee is de cirkel naar de aanleiding van dit stukje -de moeilijke regeringsvorming- weer rond!