vrw. zkt. : gewone man

Ik neem nog eens het risico een veroordeling voor discriminatie aan mijn broek te krijgen: alle immobiliënmakelaars zijn jeanetten! Of macho's.

De makelaar-jeanet heeft een diploma binnenhuisarchitectuur van de avondschool, geraakt daarmee niet aan de bak en besluit dan maar, gehuld in beige linnen pakken en smalle Italiaanse schoenen, andermans huizen aan te prijzen in de hoop ooit ontdekt te worden als de nieuwe Pieter Porters. De makelaar-macho is een fils-à-papa die zijn rechten- of economiestudie op een jaar of zeven heeft afgemaakt omdat het studentenleven te veel lonkte, en daarna gekozen heeft voor een bestaan als makelaar, in de hoop makkelijk geld te rapen voor weinig werk. Komt steevast een kwartier te laat op de afspraak en parkeert de BMW foutief op het voetpad voor de deur. Geen Italiaanse pakken maar een designerjeans en sporthorloge. (Noot: eens één keer een vrouwelijke makelaar ontmoet. Kan kort zijn: ze had de sleutel niet bij van het te bezichtigen pand zodat we onverrichter zake naar huis moesten. Dàn nog liever jeanetten en macho's...)

Het ergste aan beide soorten makelaars is wat ze gemeenschappelijk hebben: de ongelooflijke prietpraat die ze verkondigen. Verhakkelde deuren of afgebrokkelde vensterbanken worden steevast origineel bewaarde elementen genoemd, versleten vloeren zijn gepatineerd en kamers te klein om je in om te draaien heten een praktische ruimte. Bij een beschimmelde muur hoort steeds: ja, vroeger was hier een klein vochtprobleempje maar dat is ondertussen vollédig opgelost! Aaaaaarrrrghhhhh! Stop! No more! En dan te bedenken dat zo'n janlul met 3 tot 6% van de aankoopsom aan de haal gaat, wat is het oneerlijk in de wereld!

Twee remedies, ten eerste: vermijden! Zorgen dus dat je zo weinig mogelijk makelaars tegen het lijf loopt. Scheelt een pak ergernis, maar is jammer genoeg moeilijk realiseerbaar als je op huizenjacht bent. Ten tweede: bestrijden met eigen wapens. Ik kan ondertussen dan ook al een flink stukje uit mijn nek kletsen. Hou ik er tenminste voor mezelf de grap in. Heb zodoende al fictieve beroepen, huidige woonplaatsen en gezinssamenstellingen bij elkaar gefantaseerd dat het een lieve lust is. Want dat heben die gasten nog meer gemeenschappelijk: ze zijn ongekend nieuwsgierig.

Op het toppunt van mijn frustratie met makelaars -en het adagium "wat we zelf doen, doen we beter!" in gedachten- heb ik zelfs al eens overwogen zélf makelaar te worden ('t zou weer eens iets anders zijn, en bovendien: snel geld verdienen zag ik ook wel zitten, ah oui!). Maar dat gaat blijkbaar niet zomaar: die kerels hebben zowaar een beschermd beroep! "Slechts de BIV-erkende vastgoedmakelaars zijn gerechtigd om in België het beroep van vastgoedmakelaar uit te oefenen en de titel van vastgoedmakelaar te voeren".
Eén: niet alle diploma's komen in aanmerking. Maar bon, het mijne wel, die horde is genomen. Maar dan de tweede vereiste: een jaar stage lopen bij een reeds erkende kwibus. Aaaaaarrrrghhhhh! Stop! No more! We zullen bouwen: ik kan het vast véél beter vinden met architecten ;-)