het leven zoals het is: jeu de boules

Gisterenavond zijn we in het kader van la vie à la française gaan kijken naar de regionale kampioenschappen jeu de boules. Nu moet ik bij petanque onwillekeurig denken aan ingeslapen dorpjes, oude gerimpelde mannen onder donkerblauwe baretten, een paar koffiedrinkende toeschouwers onder een oude olijfboom. Niets van dit alles echter: een zeventigtal speelvelden, met spots verlicht zoals een eersteklassevoetbalveld, verrassend veel jonge mensen zowel bij de spelers als bij de toeschouwers. Eerst moest ik nog lachen om het serieuze sfeertje onder de spelers, de "tactische" besprekingen tussen de beurten, het uitgebreide turen over het petanqueterrein als om elk steentje of oneffenheidje te kennen. Maar het lachen sloeg gauw om in bewondering: die gasten konden er écht wat van. Vooral het tirer (een bal van het andere team verplaatsen) is spectaculair en dwingt respect af: een bal in de lucht lanceren zodat die minstens zeven meter verder precies op een andere bal landt, niet evident, maar we hebben er toch maar één zijn doel zien missen...